Bo czym byłaby wycieczka do Wenecji bez zwiedzania wysepek rozrzuconych po Lagunie?
W życiu każdego turysty w Wenecji prędzej czy później pojawia się nieodparta chęć, aby zobaczyć miasto od strony wody. Chęć z wszech miar słuszna, nie ma co z nią walczyć. Trzeba za nią podążać. Ale zamiast kupować pojedyncze bilety (drogie w uj), zainwestować w dzienny i wyjeździć, tfu, wypływać go do cna.
I Wy dziś pływacie ze mną. Spośród kilkunastu wysp, na które z Wenecji można popłynąć, wybrałam do zwiedzania Lido, Burano oraz (prawie) bezludną Torcello.
Zresztą zwiedzanie to trochę dużo powiedziane. Atrakcją jest już sam rejs po wodach Laguny (no cóż, po Wiśle tylu opcji pływania nie ma). No i wyspy. Każda inna, każda ciekawa.
Co wypada wiedzieć przed zaokrętowaniem na pokład vaporetto w Wenecji
- Pojedynczy bilet kosztuje 7,5 euro i ważny jest 75 minut (można się przesiadać).
- Bilet jednodniowy kosztuje 20 euro i obowiązuje również w autobusach miejskich oraz w… tramwaju kołowym. Są też opcje 2-, 3- i 7-dniowe. Cennik ACTV (vaporetto dla niepoznaki występuje tu pod nazwą navigazione). Dzieci do lat 6 pływają bezpłatnie.
- Wenecki system transportu wodnego nie jest z tych, co poprowadzą za rączkę i jeszcze pomachają na dowidzenia. Prosto jest tylko na trasach bez przesiadek. Generalnie przesiadki wszystko komplikują. Z wyszukiwaniem połączeń nieźle radzą sobie mapy googla, ale nawet one nie są wszechwiedne. Dlatego podrzucam tutaj rozkłady rejsów wszystkich linii vaporetti.
- Nie zapomnij skasować biletu! (a kasuje się go przed wejściem na pokład przykładając do czytnika)
- Vaporetti nie są ani szczególnie wygodne, ani specjalnie szybkie, ani nie kursują przesadnie często. Ergo planując zwiedzanie Laguny Weneckiej trzeba wziąć poprawkę na to, że większą część dnia pochłonie czekanie i pływanie między wyspami.
Ale dość tych wstępów. Kotwica w górę i odpływamy!
Kurort + plaża + Wenecja = Lido
Wenecja niby miasto na wodzie, ale plaż to tu niet, a kąpieli w kanałach nie życzyłabym nawet największemu wrogowi. Co nie znaczy, że pobyt w Wenecji z plażowaniem się wyklucza. Wystarczy popłynąć na Lido.
Ale atrakcje Lido to nie tylko plaże (zresztą niespecjalnie urokliwe, jeśli mam być szczera). Lido to też Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Wenecji (przełom sierpnia i września) oraz dwa legendarne hotele: wyglądający jak pałac Maharadży Excelsior (od niedawna znów można w nim nocować) oraz Hotel des Bains.
Ten drugi, od lat zamknięty na głucho, to hotel – ikona literatury, filmu i popkultury. Unieśmiertelniony przez Tomasza Manna w opowiadaniu „Śmierć w Wenecji” i w ekranizacji Luchino Viscontiego. Ale o tym już pisałam, o tutaj.
Prócz tego Lido niczym szczególnym się nie wyróżnia. Przypomina setki innych nadmorskich miast, nie tylko we Włoszech. I o ile latem plażowanie na Lido może być przyjemnym urozmaiceniem pobytu w Wenecji, o tyle zimą przyciągnąć tu może tylko legenda „Śmierci w Wenecji”. I pustka (towar deficytowy gdzie indziej).
Fun facts: Po Lido jeżdżą autobusy miejskie! (obowiązują te same bilety, co na lądzie).
Dojazd: Na Lido dopłyniesz tramwajami wodnymi 1, 5.1, 5.2, 6 i 14. Z przystani na plażę idzie się około 15 minut.
Kolory. Więcej kolorów. Burano
Lido jest hm… zwyczajne? Natomiast o Burano można by napisać wiele, ale na pewno nie to, że jest zwyczajne. To najbardziej kolorowa wyspa na Lagunie Weneckiej (świecie?) i cudna osobliwość.
No bo zobaczcie sami: malutka wyspa*, zabudowana podobnymi kamieniczkami. Tylko że każda z tych kamieniczek jest w innym kolorze. Żadna tam subtelna pasteloza z polskich blokowisk. Burano jest na maksa krzykliwe i pstrokate**.
Na pierwszy rzut oka wygląda to jak kolorowa samowola. Ale nic bardziej mylnego. Raz, że sąsiadujących ze sobą domów nigdy nie maluje się tak samo. Dwa, kolory nim trafią na ścianę, muszą być klepnięte przez radę wyspy (czy kto tam stoi na czele społeczności Burano).
Jedyny niekolorowy budynek na Burano to (suprise, suprise) kościół – Chiesa di San Martino. I nie trzeba mieć sokolego wzroku, aby zorientować się, że jego wolnostojąca dzwonnica (campanile) trochę bardzo odchyla się od pionu. Ergo Piza nie ma monopolu na krzywe wieże.
Prócz tego Burano słynie z koronek. Zainteresowani mogą zwiedzić muzeum im poświęcone (Museo del Merletto). Mniej zainteresowani pobuszować w sklepach z koronkowymi suwenirami, a w ogóle niezainteresowani od razu pójść na kawę. Kawiarń akurat na Burano sporo.
* OK, dla ścisłości Burano to cztery wyspy połączone kilkoma mostami.
** Internetowe źródła donoszą, że domki są odmalowywane co dwa lata.
Dojazd: Na Burano średnio co pół godziny odpływa tramwaj wodny nr 12 z Fondamenta Nuove. Rejs trwa ok. 50 minut. Bywa tłoczno. Po drodze można zwiedzić wyspę weneckich szklarzy Murano.
A tak w ogóle to spieszmy się odwiedzać Burano, bo popularność wyspy powoli zmienia ją w turystyczne piekiełko.
Dyskretny urok rozpadu. Torcello
Na koniec wyspa niepozorna, niemal bezludna, bardzo zielona i po staroświecku czarowna. Mowa o perełce Weneckiej Laguny – Torcello.
I o ile mieszkańcy sąsiedniej Burano (teoretycznie) parają się rybołówstwem, o tyle Torcello to tereny, hm, rolnicze? Sęk w tym, że wyspa nie zawsze była ROD-em* dla mieszkańców bardziej zaludnionych części Wenecji.
Wyobraźcie sobie, że to skromne Torcello niegdyś było najbogatszą wyspą Laguny Weneckiej! I siedzibą biskupów. W okolicach dziesiątego wieku Torcello zamieszkiwało 20 tysięcy osób (dziś dla porównania kilkanaście). A w wieku piętnastym na wyspie działało dwanaście parafii.
Cóż zostało z dawnych splendorów? Niewiele.
Dwa kościoły na głównym placu. Pierwszy to romańska bazylika Santa Maria Assunta – ex katedra z imponującymi bizantyjskimi mozaikami (wstęp płatny). Drugi, chiesa di Santa Fosca, pochodzi z dwunastego wieku.
Marmurowy tron Atylli (zasiądź w nim, aby poczuć się jak wódz Hunów).
Kilka dekadencko rozpadających się pałacyków. W jednym z nich lokalne muzeum (Museo di Torcello).
Niesamowicie klimatyczny antykwariat (widocznie na Torcello bardziej opłaca się sprzedawać starocie niż chleb i kiełbasę, bo to jedyny sklep na wyspie).
Dwa lapidaria jak cmentarzyska zapomnianych posągów.
Diabelski most (Ponte del Diavolo; piętnasty wiek).
Restauracje (w tym słynna Locanda Cipriani, w której jadał Ernest Hemingway), WC (płatne 1,5 euro) i kiosk z przekąskami.
Poza tym sady, pola, łąki, kanały. Kilka domostw.
Krótka przechadzka poza teren zabudowany Torcello daje też pewne wyobrażenia o tym jak wyglądała Wenecja w czasach sprzed wybetonowanych nabrzeży i pali wbitych w lagunę. No więc wyglądała bagniście.
Dojazd: Tramwaj wodny nr 9 z Burano. Rejs trwa ok. 5 minut. Na Torcello przybijają też niektóre tramwaje nr 12 z Fondamenta Nuove.
*Rodzinne Ogródki Działkowe
PS Skoro wydałam DUŻO euro na bilet, będę pływać vaporetto do upadłego! Dlatego na koniec pysznego dnia na wodzie, zrób sobie dobrze i przepłyń się po Canale Grande (np. linią 1). A co! Kto bogatemu posiadaczowi biletu dziennego w Wenecji zabroni!
Czytaj również pozostałe wpisy z Wenecji:
➞ Karnawał w Wenecji | Rewelacja? A może reklamacja? | DUŻO ZDJĘĆ
➞ Wenecja dla początkujących cz. 1 | Transport oraz gdzie spać i dlaczego w Mestre
➞ Wenecja dla początkujących cz. 2 | Zjedz i zwiedź Wenecję nie wydając miliona €€€
➞ „Śmierć w Wenecji” w Wenecji | Mann, Visconti, Tadzio – Władzio i miasto, które umiera
➞ Libreria Acqua Alta w Wenecji | Księgarnia trochę jak Cmentarz Zapomnianych Książek
➞ Set jetting w Wenecji | Wenecja śladem filmu i popkultury (+ mapka)
Podobało się?
Postaw mi wirtualną kawę lub udostępnij artykuł znajomym. Da mi to poczucie, że to, co robię ma sens.
Po więcej pomysłów zajrzyj do spisu treści bloga.
No i zostań ze mną na dłużej, aby nie przegapić kolejnych tekstów.
Polub na Instagramie i Facebooku!
Lub zapisz się do newslettera z powiadomieniami o nowych artykułach.
DZIĘKUJĘ!
